در این ستون عوامل مختلفی را بررسی می کنیم که ممکن است تأخیر یا مانع بهبودی - موضعی و سیستمیک - شوند.

ترمیم زخم با عواملی که در خود زخم ایجاد می شود، از جمله خشک شدن ، عفونت یا حضور غیر طبیعی باکتری ها، نکروز، فشار، تروما و ادم قابل تأخیر است.

خشکی: یک محیط مرطوب باعث می شود زخم ها سریعتر و با درد کمتر از یک محیط خشک بهبود یابند، که در آن سلول ها به طور معمول کم آب می شوند و می میرند. این باعث می شود پوسته روی محل زخم شکل بگیرد که مانع بهبودی می شود. اگر زخم با پانسمان مرطوب کننده نگه داشته شود، مهاجرت سلولهای اپیدرمی افزایش می یابد و اپیتلیالیزه کردن را تشویق می کند.

عفونت یا وجود باکتری غیر طبیعی: اگر عفونت وجود داشته باشد از تخلیه چرکی یا اگزودا، اریتم یا تب مشهود است. بیمار باید از نظر علائم عفونت استخوان ارزیابی شود. هرگونه کشت غیر طبیعی یا سایر نتایج آزمایش باید به پزشک گزارش شود تا آنتی بیوتیک های مناسب برای درمان عفونت تجویز شود.

maceration: می تواند یکپارچگی پوست را تغییر دهد.

نکروز: بافت مرده، می تواند بهبودی را به تاخیر بیاندازد. Slough و eschar دو نوع بافت نکروزی هستند که ممکن است در یک زخم ظاهر شوند.
Slough، بافت مرطوب و سستی است که به طور معمول زرد است. Eschar، که به عنوان بافت خشک، ضخیم و چرمی ظاهر می شود، ممکن است سیاه باشد.
در بیشتر موارد، بافت نکروتیک باید قبل از ترمیم و بهبودی از بین برود.

فشار: هنگامی که فشار در محل زخم بیش از حد یا پایدار باشد، ممکن است خونرسانی به شبکه مویرگی مختل شود. این، مانع جریان خون به بافت اطراف می شود و بهبود را به تأخیر می اندازد. 

تروما و ادم: زخم ها به آرامی بهبود می یابند و ممکن است به هیچ وجه در محیطی که در آنها مکرراً آسیب دیده یا از خونرسانی موضعی توسط ادم محروم می شوند، بهبودی پیدا نکنند.

ترمیم زخم توسط عوامل سیستمیک که ارتباط مستقیمی با محل زخم ندارند، به تأخیر می افتد. این موارد شامل سن، نوع بدن، بیماری مزمن، سرکوب سیستم ایمنی، وضعیت تغذیه ای، پرتودرمانی و نارسایی عروقی است.

سن: ممکن است زخمها در بیماران مسن، آهسته تر از بیماران جوان بهبود یابد، عمدتاً به دلیل بیماری های همراه با سن که در فرد رخ می دهد. بیماران مسن ممکن است مصرف ناکافی تغذیه ای ، واکنشهای هورمونی تغییر یافته ، هیدراتاسیون و سیستم ایمنی ضعیف ، گردش خون و تنفس که هر یک از آنها می توانند خطر ریزش پوست را افزایش داده و بهبود زخم را به تأخیر بیندازد.
 

نوع بدن، نوع بدن ممکن است بر بهبود زخم نیز تأثیر بگذارد. به عنوان مثال ، بیمار چاق ممکن است به دلیل ضعف خون در بافت چربی، اختلال در بهبود زخم را تجربه کند. علاوه بر این ، برخی از بیماران چاق سوء تغذیه با پروتئین دارند که این امر بیشتر مانع بهبودی می شود. برعکس، هنگامی که بیمار لاغر است، کمبود اکسیژن و مواد غذایی ممکن است در بهبود زخم اختلال ایجاد کند.  
 

بیماری های مزمن: بیماری عروق کرونر، بیماری عروق محیطی، سرطان و دیابت قندی چند مورد از بیماریهای مزمن هستند که می توانند به تاخیر بهبود زخم منجر شوند.
 

سرکوب سیستم ایمنی و پرتودرمانی: سرکوب سیستم ایمنی بدن بر اثر بیماری، دارو یا سن می تواند بهبود زخم را به تأخیر بیندازد. پرتودرمانی می تواند بلافاصله پس از پایان درمان یا پس از پایان تمام مراحل درمان، باعث ایجاد زخم یا تغییر در پوست شود. 
 

مقادیر آزمایشگاهی: نشانگرهای تغذیه ای تنها مقادیر آزمایشگاهی نیستند که هنگام ارزیابی بهبود باید در نظر گرفته شوند. اندازه گیری سطح هموگلوبین به ارزیابی ظرفیت حمل اکسیژن خون کمک می کند. همچنین ممکن است ارزیابی عملکردهای کبدی ، کلیوی و تیروئید برای تعیین ظرفیت بهبودی بیمار لازم باشد.

وضعیت تغذیه: ارزیابی مداوم تغذیه ضروری است زیرا ظاهر بصری بیمار یا زخم نشانه قابل اطمینان از دریافت مقدار مناسب مواد مغذی از سوی بیمار نیست. میزان آلبومین و پره البومین، تعداد لنفوسیت های کل و سطح ترانسفرین نشانگر سوء تغذیه هستند و باید بطور مرتب ارزیابی و کنترل شوند، زیرا پروتئین برای رشد سلول لازم است.  
نارسایی عروقی: زخم ها - مانند شریانی ، دیابتی ، فشار و زخم های وریدی - می توانند در اندام تحتانی تأثیر بگذارند. کاهش خون رسانی یکی از دلایل عمده این زخم ها است. برای اطمینان از روشهای درمانی موضعی و حمایتی ، پزشک باید نوع زخم را مشخص کند.